Ustawcie atrybut svn:externals dla folderu w projekcie. Ten atrybut składa się z jednej lub więcej linii, każda linia zawiera nazwę podfolderu, którego chcecie użyć jako folderu pobrania dla wspólnego kodu oraz adres URL repozytorium, z którego mają być robione pobrania. Aby uzyskać szczegółowe informacje sprawdźcie „Elementy zewnętrzne”.

Zatwierdźcie nowy folder. Teraz po aktualizacji, Subversion będzie zaczytywać kopię tego projektu z jego repozytorium do kopii roboczej. Podfoldery będą w razie potrzeby tworzone automatycznie. Podczas każdej aktualizacji podstawowej kopii roboczej, otrzymacie również najnowsze wersje wszystkich zewnętrznych projektów.

Jeśli zewnętrzny projekt leży w tym samym repozytorium, wszelkie zmiany w nim wprowadzone będą włączone do listy zatwierdzenia, jeśli użytkownik zatwierdza główny projekt.

Jeśli zewnętrzny projekt znajduje się w innym repozytorium, wszelkie zmiany wprowadzone do zewnętrznego projektu zostaną pokazane lub oznaczone podczas zatwierdzenia głównego projektu, jednak wymagane jest osobne zatwierdzenie tych zewnętrznych zmian.

Z trzech opisanych metod, ta jest jedyną, która nie wymaga instalacji po stronie klienta. Po określeniu zewnętrznych we właściwości folderu, wszystkie klienty dostaną zapełnione foldery podczas aktualizacji.

Utwórzcie nowy folder w ramach projektu aby zawierał wspólny kod, ale nie dodawajcie go do Subversion.

Wybierzcie TortoiseSVN → Pobierz dla nowego folderu i pobierzcie do niego kopię wspólnego kodu. Teraz macie oddzielną kopię roboczą zagnieżdżoną w głównej kopii roboczej.

Dwie kopie robocze są niezależne. Kiedy dokonujecie zmian w rodzicu, zmiany zagnieżdżonej KR są ignorowane. Podobnie po aktualizacji rodzica, zagnieżdżona KR nie jest aktualizowana.

Jeśli używacie tego samego wspólnego jądra kodu w kilku projektach, a nie chcecie przechowywać wielu kopii roboczych to dla każdego projektu, który go używa, wystarczy je pobrać w innym miejscu, które jest powiązane z wszystkimi innymi projektami, które z niego korzystają. Na przykład:

C:\Projects\Proj1
C:\Projects\Proj2
C:\Projects\Proj3
C:\Projects\Common

i odnosić się do wspólnego kodu przy użyciu ścieżki względnej, np. ..\..\Common\DSPcore.

Jeśli projekty są rozproszone w niezależnych miejscach można użyć wariantu, polegającego na umieszczeniu wspólnego kodu w jednym miejscu, wykonaniu substytucji napędu dla tej lokalizacji, by otrzymać literę dysku do wpisania na sztywno w kodzie projektów, np. Pobierzcie wspólny kod do D:\Documents\Framework lub C:\Documents and Settings\{login}\My Documents\framework następnie wykonajcie

SUBST X: "D:\Documents\framework"

aby utworzyć mapowanie dysku używanego w kodzie źródłowym. Wasz kod może wtedy użyć absolutnej lokalizacji.

#include "X:\superio\superio.h"

Ta metoda działa tylko w środowisku wszystkich PC, i trzeba będzie udokumentować wymagane mapowania dysków tak, by wasz zespół wiedział, gdzie znajdują się te tajemnicze pliki. Metoda ta jest do zastosowania wyłącznie w zamkniętych środowiskach programistycznych, i nie zalecana do ogólnego użytku.

Prawdopodobnie najprostszym sposobem jest dodanie projektu w podfolderze własnego projektu w kopii roboczej. Jednak ma to taką wadę, że trzeba aktualizować i uzupełniać ten projekt zewnętrzny ręcznie.

Aby pomuc w aktualizacji, TortoiseSVN posiada polecenie w menu kontekstowym przesunięcia prawym klawiszem. PO prostu przesuń prawym przyciskiem myszy folder z rozpakowaną nową wersją biblioteki zewnętrznej do katalogu w kopii roboczej, a następnie wybierz Menu Kontekstowe → Tu GałąźDostawcy SVN. Spowoduje to skopiowanie nowych plików do folderu docelowego automatycznie dodając nowe pliki i usuwając pliki nie występujące już w nowej wersji.